جانا بیار باده که ایام می رود

تلخی غم به لذت آن جام می رود

جامی که عقل و روح حریف و جلیس اوست

نی نفس کوردل که سوی دام می رود

با جام آتشین چو تو از در درآمدی

وسواس و غم چو دود سوی بام می رود

گر بر سرت گلست مشویش شتاب کن

بر آب و گل بساز که هنگام می رود

آن چیز را بجوش که او هوش می برد

وان خام را بپز که سخن خام می رود

زان باده داده ای تو به خورشید و ماه و چرخ

هر یک بدان نشاط چنین رام می رود

والله که ذره نیز از آن جام بیخودست

از کرم مست گشته به اکرام می رود

آرام بخش جان را زان می که از تفش

صبر و قرار و توبه و آرام می رود

چون بوی وی رسد به خماران بود چنانک

آن مادر رحیم بر ایتام می رود

امروز خاک جرعه می سیر سیر خورد

خورشیدوار جام کرم عام می رود

سوی کشنده آید کشته چنانک زود

خون از بدن به شیشه حجام می رود

چون کعبه که رود به در خانه ولی

این رحمت خدای به ارحام می رود

تا مست نیست از همه لنگان سپس ترست

در بیخودی به کعبه به یک گام می رود

تا باخودست راز نهان دارد از ادب

چون مست شد چه چاره که خودکام می رود

خاموش و نام باده مگو پیش مرد خام

چون خاطرش به باده بدنام می رود